Krótki poradnik obsługi umiarkowanego postępu (w granicach prawa).

Drogie czytelniczki i czytelnicy dowolnych dżenderów z jakimi tam się identyfikujecie, postanowiłem napisać instrukcję mogącą być pomocą przy zwiększaniu ilości piękna i dobra w świecie.

1. Zidentyfikuj zagadnienie, które wkurza Cię na tyle, żeby podjąć czynności.
2. Jeśli jest na szczeblu na którym nie możesz zrobić zupełnie nic, znajdź grupę ludzi którzy chcą robić to coś, a najlepiej już robią.
2a. jeśli takiej nie ma, załóż własną. Jeśli nie masz zasobów/ochoty, to znaczy że punkt 1. nie jest w wystarczającym stopniu spełniony i można ograniczyć się do narzekania.
3. Obwąchaj tę grupę ludzi pod kątem realizowania celów, które Ci bardzo nie leżą. Jeśli są takie które powodują że nie możesz z nimi stać pod jednym transparentem bez obrzydzenia większego niż wkurzenie z punktu 1, wróć do 2a.
4. Zidentyfikuj struktury terenowe tejże grupy ludzi najbliższe miejscówce zagadnienia i zapytaj jak możesz pomóc. Jeśli głupio Ci pytać, bo struktury daleko, wesprzyj datkiem.
5. Jeśli nie chcesz wspierać datkiem, pytać Ci głupio i w ogóle ciężko coś zrobić, to są przesłanki do tego że dokonałeś złej oceny w punkcie 1. W dobrym tonie jest wówczas przynajmniej nie protestować przeciwko ludziom walczącym z tym zagadnieniem w sposób który mógłby im przeszkadzać.

Ot, tyle.
A, jeszcze jedno - o ile w którymś momencie akceptowanym rozwiązaniem zaczyna być bicie ludzi bądź strzelanie do nich, to znaczy że zagadnienie zdecydowanie wyskoczyło poza ramy niniejszego poradnika i trzeba znaleźć taki od przewrotu zbrojnego. Ale tym to ja już zajmował się nie będę, a i wam odradzam.

O co walczymy, dokąd zdążamy?

– Politik interessiert mich nicht.
– Aber Politik interesiert sich für Sie.
Vabank II, czyli riposta 

Jak niektórzy z moich czytelników zapewne wiedzą, zdecydowałem się przekroczyć Rubikon i wystartować w zbliżających się wyborach samorządowych. Konkretnie, kandydować na do Rady Miasta Bydgoszczy.
Dlaczego właściwie? Otóż dlatego, że po pierwsze jest z kim a po drugie moje zmęczenie zaistniałą sytuacją przekroczyło punkt krytyczny.

KW Metropolia Bydgoska nie jest partią polityczną, nie jest też quasipartią. Nie jest nawet klasycznym ruchem miejskim. Dobrze pasuje do określenia, które wymyśliłem kiedyś w luźnej dyskusji „koalicja zirytowanych bydgoszczan”. Bo i tak to mniej więcej wygląda - zlepek zaangażowanych w społeczną działalność osób, należących do stowarzyszeń i nie, którzy zmobilizowali się do stworzenia programu i wystąpienia pod wspólnym szyldem. Jestem w stanie się wpasować w tę formułę. Oczywiście nie ze wszystkimi zgadzam się we wszystkim, ale we wszystkim to ja się sam ze sobą nie zgadzam.

A czym jestem zmęczony? Ha. Poniższa lista jest czymś w rodzaju zrzutu z wątroby i jest dość chaotyczna, uprzedzam z góry.

• tym, że można długo mówić o tym, że Bydgoszcz ma potencjał, ale mało co robi się żeby coś z tego mitycznego potencjału wykrzesać,
• planowaniem przestrzennym, które się u nas jakoś niespecjalnie przyjęło,
• długofalowym planowaniem strategicznym, które też się specjalnie nie przyjęło,
• wizją miasta którą można sprowadzić do „wyrobimy nadwyżkę operacyjną a odnośnie decyzji będziemy zlecać audyty, analizy i studia”,
• przedsięwzięciami które miasto planuje na trzy czwarte gwizdka, realizuje na pół, a ich późniejszym utrzymaniem bieżącym niespecjalnie się przejmuje, ale za to odtrąbia konsekwentnie peany na temat ciągłego rozwoju,
• ciągłym klepaniem się po plecach że może i nie absorbujemy środków unijnych w odpowiedniej wysokości, ale i tak jest fajnie i przecież nie może być aż tak bardzo źle,
• arogancją władzy na wszystkich jej szczeblach, od ministry Bieńkowskiej mówiącej o Bydgoszczy i Toruniu  „One mają komplementarne funkcje, bez względu na to, co mieszkańcy tych miast osobiście o tym myślą” i wciskającej te miasta na siłę do jednego obszaru funkcjonalnego, przez marszałka „Żadne stowarzyszenie nie będzie nas pouczało, jak organizować transport w regionie”Całbeckiego i wojewodę Ewę „ten kawałek parku to święta własność prywatna urzędu i będziemy tam parkowaćm bo tak”[1] Mes a na włodarzu miasta kończąc (choć tu arogancja pojawiła się zasadniczo w czasie kampanii),
• radnymi, którzy są ciągle tymi samymi twarzami, ale tak naprawdę są bezbarwni i doskonale wymienni, ożywiają się głównie w tak ważkich sprawach jak nazwa mostu, repertuar teatru czy załatwienie sobie miejsc parkingowych pod samym ratuszem (bo gdzieżby tak stanąć dalej jak zwykli śmiertelnicy, o przyjechaniu komunikacją miejską nie wspominając), a potem i tak zamieniają się w maszynki do głosowania.

Z zewnątrz ciężko to wszystko zmienić. Może od środka się uda?

[1] To parafraza stanowiska, oczywiście. Pani wojewoda obwieszczała je zresztą o ile pamiętam ustami swojego rzecznika.

PS. Tak, doskonale wiem z czego zapożyczyłem tytuł posta. Oficjalne kandydowanie nie oznacza, że od tego momentu będę używał tylko i wyłącznie wypranego z ironii i humoru języka rodem z generatorów przemówień.

PPS. Prezydent Bruski zamieścił na swoim blogu (założonym zresztą niecałe półtora roku temu) swoją mowę z konwencji wyborczej PO. Nie ma możliwości komentowania, a wszystkie wpisy czytelników z czasów kiedy takowa istniała zniknęły. To zapewne to wzmiankowane „bezpośrednie odwoływanie się do opinii mieszkańców” w akcji.

SUDDENLY ZIMA

Mamy styczeń. Zdarza się. W styczniu zrobił się minus i spadł śnieg, chyba drugi raz tej zimy taki porządniejszy (pierwszy przyniósł Ksawery). Zdarza się. Potem zaczęły się marznące opady, czyli w rezultacie sopelki, gołoledź i ogólnie ślizgawica. Zdarza się. Spowodowało to kłopoty w transporcie zbiorowym i indywidualnym, miejskim i dalekobieżnym, drogowym i szynowym. Zdarza się. Kolej dalekobieżna pisnęła niemrawo, pogmerała kółkami i prawie zdechła. Zdarza się (nie powinno, ale o tym za chwilę).

Potem dziennikarze, jak to mają w zwyczaju, zaczęli czepiać się ministry stosownej do spraw, a ministra, jak to ma w zwyczaju, odpowiedziała. I się zaczęło. Zapewne każdy z moich czytelników widział już jakiś śmieszny obrazek z jakże chwytną frazą „Sorry, taki mamy klimat”. Ale nie ona, mimo swojego memowego pałera, jest tu najbardziej oburzająca. Przytoczmy:

„Wicepremier Elżbieta Bieńkowska sytuację w "Faktach po Faktach" skomentowała następująco: - Pasażerom to można tylko powiedzieć: Sorry, mamy taki klimat. No niestety.

Zwróciła przy tym uwagę, że na tory w poniedziałek wyjechało cztery tys. pociągów, a tylko dwa utknęły.

- Nic nie poradzimy i wszędzie to się zdarza. PKP Intercity zrobiło wszystko, żeby tych pasażerów jakoś zabezpieczyć.

Bieńkowska oceniła, że "nie była to jakaś niesłychanie dramatyczna sytuacja".

- Ja wiem, że to może nie jest medialne i telewizyjne, ale przecież każdy człowiek w Polsce zdaje sobie sprawę, że zima w Polsce jest. I że jak zima w Polsce jest, to czasami się zdarzy, że coś na linii się podzieje, np. z lodem - oceniła.

I dodała: - Absolutnie nie dam sobie powiedzieć, że dzisiaj coś się stało strasznego. Stało się coś bardzo niewygodnego dla pasażerów dwóch pociągów. Ale jeszcze raz powtórzę: 3998 pociągów dojechało do stacji właściwie bez opóźnień.”

Co to jest, to ja nawet nie wiem. I nie chodzi o to, że Bieńkowska powinna ponosić jakąś osobistą odpowiedzialność za gołoledź, gradobicie i koklusz czy smętny stan polskiej kolei. Nie powinna. Ale ten poziom oderwania od rzeczywistości to nawet w obecnym rządzie jest rzadko spotykany.

W czasie kiedy ministra sadziła te kocopały w telewizji, w Pawłowie Wielkopolskim dwieście osób spędzało kolejną godzinę w podróży, siedząc w pociągu Regio do którego przesiedli się z jednego z tych słynnych dwóch unieruchomionych pociągów, bez ogrzewania, wody czy innych tego typu luksusów, oczywiście również bez żadnej informacji czy, kiedy i jak pojadą dalej. Pojechali w końcu, autobusami. Ciężko stwierdzić czy wpływ na to miało że ktoś w końcu zadzwonił do mediów, czy nie. Zarządzanie kryzysowe? Jakie zarządzanie kryzysowe, jak zima w Polsce jest, to czasami coś się podzieje. Natomiast jeśli chodzi o 3998 pociągów które dojechały do stacji właściwie bez opóźnień, to należy zapamiętać, że „właściwie bez opóźnień” w języku MiR znaczy „z opóźnieniami poniżej tysiąca minut”. Według PLK w poniedziałek 82 pociągi były opóźnione powyżej 60 minut (niektóre 70, niektóre 240, niektóre 400), co zresztą można sobie było sprawdzić na bieżąco w czasie audycji.

Shitstorm po tej wypowiedzi był taki, że aż Tusk poczuł się w obowiązku wygłosić za nią nieprzeprosiny („Jeśli ten komentarz kogoś dotknął, to jest mi przykro.”) a wicepremiera następnego dnia nie była już taka do przodu:

„Ja nigdy nie kłamię. Ale państwo na pewno będą umieli wyciągnąć z kontekstu moje zdania – powiedziała dziennikarzom minister infrastruktury i rozwoju.”

Powyciągajmy więc.

„Wczoraj taka była sytuacja, kiedy rozmawiałam z dziennikarzem, że na 4 tysiące pociągów tylko dwa miały takie opóźnienia, o których mówiłam. Przez noc sytuacja się pogorszyła”

Znaczy, opóźnienia poniżej tysiąca minut nadal uważamy za niewarte uwagi (a jeśli wasz pociąg spóźnił się tylko 60 minut, nie omieszkajcie wysłać ręcznie kaligrafowanego podziękowania na adres ministerstwa).

„Dzisiaj kolejarze mi powiedzieli, że sytuacja z takim oblodzeniem to anomalia. Ostatnio takie oblodzenie było w 2011 roku” 

Część kolejarzy twierdzi że aż takie to w 2009/2010, ale już mniejsza. To w końcu taki mamy klimat, czy wystąpiła anomalia?

„Nie może być tak, że ktoś przychodzi na pociąg, ma bilet, i nic nie wie. Nie wie kiedy pociąg ruszy, co się będzie działo, i nie ma na przykład podanych ciepłych napojów. Będę reagować z całą surowością na takie sytuacje, muszą być naprawione w ciągu kilku najbliższych godzin – powiedziała. Nie wykluczyła też konsekwencji personalnych.”

No jak to, przeież PKP Intercity zrobiło wszystko, sami słyszeliśmy.

Tak więc w poniedziałek mamy normalną zimę, dwa utknięte pociągi i nic strasznego się nie dzieje. We wtorek anomalia pogodowa, dezinformacja ze strony podwładnych oraz zostaną wyciągnięte konsekwencję. Ciekawe czy w środę się dowiemy, że haker urywał od raportów spływających do naszej bohaterki.

Doprawdy nie rozumiem, skąd ta nagła fascynacja u sporej części moich dalszych znajomych, jak to Bieńkowska dała słuszny odpór łasym na sensację dziennikarzom oraz szalejącemu terrorowi politycznej poprawności. Rozumiem niechęć do mli-mli czy zagrywek pijarowych (chociaż można by się kłócić, czy to nie jest PR na „silną babę”), ale może by tak trochę merytorycznie, a nie tekstami które równie dobrze można było zastąpić twoją starą albo ripostą wujka Staszka.

No ale dobra, zostawmy chwilowo ministrę w spokoju i zajmijmy się przedmiotem zadymy, czyli koleją.

Nieracjonalnym byłoby oczekiwanie, że sieć kolejowa będzie stuprocentowo przejezdna niezależnie od warunków. Klimat mamy taki (sorry), że czasem jest mróz, czasem marznące opady, metr śniegu, +35 w cieniu, powódź albo burza z piorunami. Natomiast jak najbardziej racjonalne jest oczekiwanie w takich sytuacjach sprawnego zarządzania kryzysowego, informowania pasażerów (idealnie na bieżąco, zanim jeszcze wsiądą do pociągu) i ogólnie, możliwej minimalizacji upierdliwości.

Czemu tak nie jest? W dużym skrócie - jak się dba, tak się ma. Cudem byłoby, gdyby konsekwentne olewanie kolei od ponad ćwierć wieku nie przynosiło żadnych negatywnych skutków. Infrastruktura trzymała się całkiem nieźle, ale w końcu musiała się zacząć sypać. Efektem ubocznym spadku ruchu.jest rzadsze przecieranie sieci trakcyjnej. Wyeksploatowany tabor daje sobie jakoś radę w zwykłych warunkach, ale w ekstremalnych okazuje się że działające piasecznice mogą się na coś przydawać. Nie da się skierować pociągu na używaną jeszcze w latach 70. trasę alternatywną, bo jest zarośnięta dwudziestoletnimi brzozami (SPISEG) albo przerobiona na rowerostradę czy śmiałą schetynówkę, zresztą i tak była niezelektryfikowana, a lokomotywy spalinowej nie mamy. Nie można objechać pociągu który utkwił drugim torem, bo po pierwsze drugi tor jest wyłączony z eksploatacji, a po drugie zlikwidowaliśmy rozjazdy i nastawnię, więc najbliższa przelotka za fafdziesiąt kilometrów. A to jeszcze nic przy przyjemnościach wynikających ze współpracy fafnastu spółeczek z grupy PKP (tak infrastruktura, jak i operatorzy), następnych fafnastu operatorów samorządowych, kolejnych fafnastu prywatnych oraz operatora wspólnego czyli niczyjego, Przewozów Regionalnych. A w każdym podmiocie siedzi zarząd, który z zasady reaguje na ponadprogramowe działania okrzykiem „ALE TO PIENIĄDZ KOSZTUJE”. W końcu prezesem grupy PKP jest bankowiec, były asystent Balcerowicza i doradca Lewiatana, po takim dotknięciu niewidzialną ręką rynku optymalizować koszty będzie i przez sen. Aż dziwne że jeszcze nie ma żadnej spółki-córki na Cyprze.

Spółeczki i operatorzy nie stanowią problemu sami w sobie w cywilizowanym kraju (np. Niemczech). Potrzebne są tylko uwarunkowania prawne narzucające i regulujące współpracę, urząd centralny który będzie tego pilnował oraz nadzór polityczny, który nadzoruje i lobbuje. Ale jesteśmy w Rzeczpospolitej Polskiej - uwarunkowania są głównie życzeniowe, Urząd Transportu Kolejowego udaje że nadzoruje a ministerstwo infrastruktury po wcieleniu do ministerstwa rozwoju regionalnego to nawet niespecjalnie próbuje udawać, że cokolwiek z tej całej kolei ogarnia.

I ostatni kamyczek do ogródka Bieńkowskiej, tym razem za działania. Ministerstwo Rozwoju Regionalnego uparcie twierdziło, że kolej nie jest w stanie wchłonąć środków unijnych i trzeba je przesunąć na drogi, bo inaczej się zmarnują. Kolejarze wprawdzie próbowali tłumaczyć, ale to było długie i nudne, więc nikt z MRR nie słuchał zbyt dokładnie. Do historii przeszedł wiceminister Adam Zdziebło tekstem, że przecież POIiŚ jest na cały kraj, a kolejarze chcą robić z niego lokalne odcinki sieci takie jak Częstochowa-Fosowskie czy Inowrocław-Jabłonowo Pomorskie. Dla mniej zorientowanych w kolei - to coś jakby stwiedził, że drogowcy chcą zamiast rzeczy ważnych robić jakieś lokalne odcinki dróg typu Rusocin-Nowe Marzy czy Bolimów-Wiskitki.
Za zgadnięcie, kto w superministerstwie został wiceministrem do spraw kolei, redakcja nagród nie przewiduje.

Sorry, taką mamy kolej. W przypadku wystąpienia klimatu gdzieś daleko od domu, wasz nociodawca poleca teleobecność.